Op 2 september 2011 schreef ik dit onderstaand verhaal.
Gisteren schreef ik over een Hongaarse vrouw die door medische klachten diep in de schulden was geraakt. Vandaag kwamen we net op tijd bij haar raam, een prostitutie team van de gemeente Amsterdam was net bij haar binnen en ook de raameigenaar was daarbij. Ze bleek niet te mogen werken omdat ze o.a. geen eigen bedrijfje had. Men vertelde haar dat ze op korte termijn weg moest zijn achter het raam vandaan. Verder ondernamen ze geen stappen vanwege haar moeilijke situatie en ze kon altijd komen voor hulp. De raameigenaar gooide haar er direct uit, ook hij is fout omdat hij niet gecontroleerd had of ze wel ingeschreven stond bij de KvK. Toen ze naar buiten kwam en ons zag was haar eerste gedachte ik ben gered.
 |
| Foto: Ruben Timman |
Ze ging met ons mee en daar hoorde wij haar hele verhaal. Ze blijkt door haar man te zijn verkocht en eerst in Wenen te hebben gewerkt, daar is ze los gekomen van haar pooier en naar Amsterdam gekomen om hier te proberen in de prostitutie haar kinderen terug te kunnen verdienen.
Toen ze mij deze week voor het eerst zag schrok ze enorm, ze was heel moe en down en dacht dat ze hallucineerde omdat ik ontzettend veel op haar vader leek die een 8 jaar geleden overleden was. Ze voelde zich ontzettend vies en bedacht dat haar vader wel ontzettend kwaad zou zijn en haar zou afwijzen wanneer hij wist dat zij hier werkte. In die dagen zag zij mij meerdere malen.Ook zij viel mij op en ik baalde stevig dat ik niet met haar kon praten vanwege de taal.
Die donderdag was er iemand met mij mee ivm een andere Hongaarse dame die vertaalde en zijn we dus even de wallen opgegaan om ook dit meisje te ontmoeten. Zoals jullie gisteren hebben kunnen lezen was dit een emotionele ontmoeting. Na ons bezoek is ze naar huis gegaan een stuk lichter als dat ze gekomen was, dit gevoel was de hele nacht bij haar ondanks dat ze weinig sliep en veel moest huilen. Nadat ze vandaag begonnen was met werken had ze één klant gehad die alleen maar naar haar keek en telkens nee mompelde. Na een 10 minuten legde hij geld neer, draaide zich om en liep weg zonder haar te hebben aangeraakt. Vlak daarna kreeg ze te horen dat ze niet meer mocht werken en ging ze met ons mee.
Op kantoor vertelde ze ons dat ze zichzelf zo haatte om wat ze deed en dat ze voordat ze ons ontmoette van plan was om een eind aan haar leven te maken. Ze durfde zelfs niet in de spiegel te kijken wat ons samen uiteindelijk wel lukte. Het was een afwisseling van huilbuien en vreugde. Ze wil niet meer terug achter het raam waar dan ook, haar lingerie wil ze verbranden en zonder dat we nu al weten hoe verder is er langzaam aan geloof aan het groeien dat er een ander leven mogelijk is. Eerste doel haar te zien verenigen met haar kinderen. Hoe het financieel moet weten we niet maar één ding is zeker wij zullen het niet laten gebeuren dat zo’n fantastisch mens weer terug zou moeten.
Heel mooi was toen ik haar zei dat haar vader waar ze een goede relatie mee had gehad haar nooit zou afwijzen maar haar wel direct mee zou nemen. Dat hij ook trots op zijn dochter kon zijn die in zeer moeilijke omstandigheden een goede moeder wilde zijn ondanks dat haar situatie zo ongelofelijk moeilijk was. We zagen aan haar dat ze dit pakte.
Op het eind vroeg ze of ze mij Apa mocht noemen wat vader betekend in het Hongaars.
Uiteraard ben ik daar best wel een beetje vereerd over.
In de tussenliggende jaren heb ik haar maar af en toe gezien. Ze kreeg een relatie waardoor ze uit de prostitutie kon komen. Ze kon ingeschreven worden op dat adres en na enige tijd een uitkering gehad te hebben had ze een baan gevonden. Haar relatie is gestopt, woont op zichzelf en stapje voor stapje herpakt ze haar leven. Verleden week toen ik onderweg naar het kantoor was kwam ik haar weer tegen. We hebben lang met elkaar gesproken en ze vroeg hulp want ondanks dat in het natuurlijke alles enigszins op de rit zit gaat het geestelijk allemaal niet zo lekker. Slapen doet ze nauwelijks want elke nacht komen dezelfde nachtmerries terug en ze is dan ook al bang om naar bed te gaan.
Leven wil ze niet meer en en ze ziet dan ook geen toekomst voor haar zelf.
Ze vond het fijn om samen te bidden en vertelde dat ze elke nacht naar een foto keek dat ze had gemaakt van een schilderij dat bij ons op het kantoor hangt. Uiteindelijk hebben we samen gevraagd of Jezus in haar omstandigheden wil komen en heeft ze haar leven aan Jezus gegeven.
Wij geven niet op en ik hoop u ook niet!
 |
| Foto: Jane Lasonder |
Geef een reactie