Gisteravond was ik weer in Antwerpen bij Johanneke van St. Cherut. Al een paar jaar werken we samen en het is bijzonder om te zie hoe er om Johanneke een mooi team is ontstaan. Kijk eens op de site http://www.stichtingcherut.be/ In de laatste paar jaren mochten we zien dat een steeds grotere groep vrouwen uit de prostitutie stapt en via Cherut hun weg in het leven weer op gaan pakken.
Gisteravond liepen we rond een uur elf ‘s-nachts daar op straat en liepen langs een raam waar en meisje met een eventuele klant stond te praten. Toe ze over zijn schouder ons voorbij zag komen duwde ze de kerel aan de kant en riep ons binnen om vaar haar en haar collegaatje te bidden. Ik zou wel eens willen weten wat die man allemaal wel dacht. God wij dus naar binnen en boven in haar kamertje voor haar gebeden, dit was echt wel heel bijzonder. God liet duidelijk een paar dingen zien die wij niet konden weten en zo waren niet wij die voor haar baden en spraken maar was het duidelijk God door ons heen.
Toen mochten we voor het andere meisje bidden. 21 jaar, uit Roemenië en één en al eenzaamheid zoals ze daar stond. Terwijl we voor haar baden had ik steeds het idee dat God iets tegen haar wilde zeggen maar ik wist niet wat. Het was goed en mooi maar het voelde niet compleet. Achter elkaar liepen we naar beneden, een beetje onvoldaan maar het was ook tijd om richting Amsterdam weer te gaan. Het was al bijna middernacht namelijk.
Bij de deur spraken we nog een paar woorden en ineens uit het niets legde ik mijn hand op haar schouder en zei tegen haar. Je mist je vader he. Direct begon ze te huilen en liepen we weer een stukje van het raam weg en daar moest ze echt huilen op mijn schouder, ze klemde zich echt aan mij vast. Gauw heb ik Cristina (ons Roemeense teamlid) gebeld, die een tijdje met haar sprak. Ze was zo blij maar ook zo verwart. Haar ogen straalde en we hopen vanavond verder met haar te kunnen spreken. Ik houd u op de hoogte.
Bijzonder was van de week dat één van de Roemeense meisjes uit een plaatsje komt waar wij regelmatig wanneer we in Roemenië verblijven. Vlak achter het huis waar we overnachten. Zo bijzonder! Binnenkort gaat zij terug naar huis en ze wil niet meer terug komen. In september hebben wij een afspraak met haar in Roemenië om haar in contact te brengen met de mensen die wij daar kennen en die haar willen helpen.
Een ander Roemeens meisje komt uit een plaats waar ik in 1989 verbleef net na de revolutie. Ik was daar in het huis van een familie waar ik alleen mij nog de naam Marianna kon herinneren. Een vrouw van toen tegen de dertig denk ik. Na wat heen en weer praten blijkt dat haar tante te zijn. Ook weer zo bijzonder. We zullen contact houden en in de komen maanden zal ik zeker in die plaats zijn en ook haar hopen we dan verder te kunnen helpen met de contacten die we in Roemenië hebben.
Ik ben blij te zien dat ons investeren in een netwerk in Roemenië zijn vruchten begint af te werpen. Hier in Amsterdam en Antwerpen zie ik dat telkens weer ik bijzondere contacten heb met Roemeense meiden.
In mijn volgende blog wil ik u daar iets meer over vertellen.
Een hartelijke groet,
Frits Rouvoet.
06 54985459
frits@fritsrouvoet.nl
Giro 4103912 tgv STICHTING BLOOD-N-FIRE (ANBI erkend)
Geef een reactie