Nieuwsbrief van Simone van As

De afgelopen maanden heb ik weer bijzonder veel meegemaakt in mijn werk voor Blood-n-Fire. Ik ga vandaag proberen jullie een doorkijkje te geven.
‘Als ik met dit werk stop word ik psychisch’. (vert. psychotisch). Een meisje van net in de 20 analyseert zichzelf haarscherp. Wat een zelfinzicht! Ze wil, voordat ze kinderen krijgt, een periode van twee jaar apart zetten om met zichzelf aan de slag te gaan. Haar hoop heeft ze gevestigd op de nieuwste ontwikkelingen in de psychologie: EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing, een soort herprogrammering van de hersenen). En als dat niet werkt………………….’heb ik een heel groot probleem’. Voorlopig wil ze doorgaan met dit werk (waar ze al mee begon toen ze 13 jaar was). Want: ‘Ik heb geen verleden gehad en om wel een toekomst te krijgen, heb ik geld nodig’. Volgens haar eigen berekeningen hebben haar pooiers in het verleden meer dan een miljoen aan haar verdiend…..
 

Een ander meisje: ‘Ik word altijd verliefd op slechte mannen……En in hetzelfde gesprek: ‘Ik wil een baby’. Ik vraag haar of ze dan eerst niet eerst verliefd op een goede man moet worden die een goede vader zal zijn. Nou, daar ziet ze het nut niet zo van in. Ik besluit deze keer eens door te prikken: ‘Je hebt geen goede ervaringen met je eigen vader, is het niet?’. Haar hele lichaamstaal laat zien dat ze zelfs niet meer aan deze man wil denken…. 

Vragen, vragen, vragen…. Dat is een beetje mijn manier van werken op de Wallen. Soms lijkt het heel effectief om met allemaal goede raad bij de vrouwen aan te komen. Maar in werkelijkheid kunnen ze natuurlijk niks met een paar losse wijsheden die ver van hun eigen hart en hun eigen gedachtewereld liggen. Het is soms behoorlijk frustrerend om te accepteren dat de vrouwen rustig achter het raam blijven staan, alhoewel ze zelf toegeven dat ze het werk niet meer aan kunnen. Dat ze steeds agressiever worden, zich steeds opgejaagder gaan voelen en steeds minder veilig ………..
Hoe krijgen vrouwen nieuwe hoop?
Hoe kunnen ze ooit weer rust vinden?
Hoe kunnen ze verder met een zo getraumatiseerd hart?

Een tijdje geleden praatte ik met een meisje (ook begin 20) op straat die een symbool met zich meedroeg van een paar biddende handen. Ik vroeg haar hoe het ging en ze vertelde me dat ze het bijna niet meer aankon. Ik stelde haar voor om verder te praten en te bidden in haar kamertje. Dit wilde ze wel, maar dan later op de middag. Toen ik later met mijn collega terug kwam had ze net een klant. We wachtten een stukje verder op. Een paar minuten later liet ze een man uit van dik in de 60. Ik keek de man na… Hoe hij stap na stap, stap na stap, stap na stap, zich verwijderde van dit meisje. En bij elke stap vroeg ik me meer af: ‘Hoe voelt hij zich nu’…. ‘Wat denkt hij’. ‘Probeert hij het ‘plaats delict’ zo snel mogelijk achter zich te laten? Zodat er geen bewijs meer over is van zijn komen? Of vindt hij het werkelijk normaal’. Ik bleef kijken totdat hij bijna aan het einde van de gracht was gekomen. Met de wens hem achterna te gaan…. Ik doorzocht mijn eigen hart. ‘Waarom wil ik deze man achter na gaan?’ ‘Waarom blijf ik hem nakijken’? Ik denk dat het antwoord is dat ik terug wilde halen wat deze man van dit meisje gestolen heeft. Maar het enige wat ik kon doen was de man nakijken in een grote passiviteit.
Ik ben met mijn collega naar het meisje gegaan. We praatten en baden samen en ze barstte in tranen uit in mijn armen. Tien minuten later stonden we weer op straat. En het meisje staat nog steeds achter het raam te lachen naar voorbijkomende mannen. Heel overtuigend (behalve voor mij dan misschien).

Dit is geen erg vrolijk verhaal, he?
Nee! Dat klopt! Absoluut!
Zijn deze vrouwen hopeloze gevallen waar wij bakken energie en geld in steken?
En dan ook nog Tevergeefs?
Nee! Dat klopt niet! Absoluut niet!
Het zijn misschien geen tientallen vrouwen die elke maand veranderen. Het gaat om individuen. Maar weet je wat een impact één vernieuwd leven heeft? Wat een kracht een meisje vindt, die een nieuw leven krijgt? En tegen alle verwachtingen in toch nieuwe hoop vindt? Hoe vol liefde en bewogenheid de vrouwen zijn, die herstel hebben gevonden?

Een voorbeeld:
Afgelopen zondag hebben we een dag georganiseerd voor de Dominicaanse vrouwen op een boerderij in Ermelo. Een toneelgroep verzorgde een supermooi optreden van de Samaritaanse vrouw. Hierbij hadden ze een Dominicaanse mannelijke tolk gevonden. De man had zijn moeder meegenomen. Een ex-prostituee die meer dan 30 jaar geleden uit het vak is gestapt. Ze vertelde haar getuigenis. Hoe ze op een dag haar dubbelleven niet langer aankon. En in de Molensteeg in Amsterdam voor het geopende raam stond, met het plan naar beneden te springen. En hoe een harde windvlaag haar letterlijk terug duwde en inwendig tegen haar zei: ‘Er is een andere weg voor je’. De vrouw ging terug naar huis en smeekte God om hulp. De volgende dag kwam een hulpverlener langs en begon een gesprek met haar. Met de hulp van deze hulpverlener is deze vrouw erin geslaagd om uit te stappen. Maar méér dan dat! Ze vond ook herstel: herstel van haar gevoelens van schuld en schaamte. Ze vond vergeving en liefde en acceptatie. De zoons van deze vrouw zagen de ontzettende verandering in hun moeder. Ze zijn allebei tot geloof gekomen en zijn voorganger van respectievelijk een gemeente in Rotterdam en Amsterdam. De gemeenteleden zijn hoofdzakelijk vrouwen van Dominicaanse afkomst, velen van hen hebben een vergelijkbaar verleden als hun moeder. Samen zoeken en vinden ze herstel. En zo is de zegen van deze ene vrouw overgegaan naar vele anderen!
Ik denk dat er veel waarheid zit in het Joodse gezegde: ‘Wie één mens redt, redt de hele wereld’.

Waar ik mij op dit moment mee bezig houd
1. Twee keer in de week straatwerk Amsterdam
2. Organiseren creatief pastorale bijeenkomsten in Amsterdam
3. Organiseren culturele vrouwendagen
4. Visietraject opvanghuis vrouwen
5. En verdere bestuurs´klussen´. …..
Ondersteuning welkom!

De mensen die mij afgelopen maanden hebben ondersteund wil ik langs deze weg super bedanken! De waarde gaat voor mij het financiële te boven. Als er nog mensen zijn die een steentje willen bijdragen door middel van een voor de belasting aftrekbare gift: ‘be welcome’. Ik gebruik het geld om de onkosten die Jaap en ik maken doordat ik dit werk doe (kinderopvang voor één dag in de week, cadeautjes voor de vrouwen, treinkaartjes, etc.) mee te betalen. Vanuit de stichting krijg ik niet te horen wie mij heeft gesponsord. Voel u dus niet verplicht, maar doe wat uw hart u ingeeft. U kunt uw gift overmaken naar Stichting Blood-n-Fire, Giro 4103912 te Amsterdam, ten name van Simone.
Tot slot
Ik wens jullie op deze druilerige dag een stortvloed aan zegen;)

 

Simone van As