Wanneer ik in Amsterdam of Antwerpen op straat loop dan hoor je al die verschillende verhale waarom de meisjes uit Oost Europa hier werken. Een deel is slachtoffer van mensenhandel en anderen werken voor een beter bestaan van hun familie.
Wanneer ik in afgelopen tijd in die kleine zigeunerdorpjes rondliep en met de mensen in gesprek was begon ik steeds meer te begrijpen van hun situaties. Het dorpje Carpeniscu is niet meer dan een troosteloze verzameling van kleine vervallen huisjes. Voor de jeugd is het zo uitzichtloos daar te wonen. Je ouders en grootouders zijn zonder werk, jij hebt geen opleiding wat moet er nu van jou worden. In dit dorpje Carpeniscu is bijna 100% van de bevolking werkeloos. Ik sprak met een moeder van drie kinderen van rond de tien jaar. Ze wonen in een kleine ongelofelijk oude caravan op een stukje terrein van de kerk. Ze vroeg of we wilde bidden haar. Van de dokter had ze vernomen dat ze naar alle waarschijnlijkheid kanker had. En wanneer ze daar niets aan deed er een tijd aanbrak dat elke dag haar laatste kon zijn. Maar goed, geld om naar het ziekenhuis te gaan voor een onderzoek en een behandeling is er niet. Dus het gaat zo als het gaat. In het ziekenhuis word je niet geholpen wanneer je niet betaald. Lenen van dorpsgenoten gaat niet want die hebben ook niets. Naar haar werkgever gaan kan niet want ze zit zonder werk.
Als haar dochter nu 18 was geweest dan zat de kans er in dat zij naar het westen toekwam om geld voor haar moeder te gaan verdien in de prostitutie. Natuurlijk ga je nog even door zodat het huis wat opgeknapt kan worden en er wat nieuwe spulletjes gekocht kunnen worden. Ze offeren zich nog verder op om hun broertje of zusje te laten studeren zodat die het beter hebben dan zijzelf. Ze moet steeds maar liegen en thuis vertellen dat het zo leuk werken is in dat restaurant of dat kantoor dat ze schoon mag maken. De angst dat haar ouders het ontdekken is groot en de schaamte is enorm.
Een andere vrouw ( van één de leiders ) heeft al in geen 20 jaar vakantie gehad en werkt 6 dagen in de week, 10 tot 12 uur per dag. Schoonmaken in het huis van een ander. Afgelopen december moest hun oudste zoon acuut naar het zienhuis voor een operatie. De artsen lieten hem liggen en hielpen hem niet omdat er geen geld was. Haar werkgever leende haar het geld dit was ongeveer zes maanden werken voor haar. Nu moet er weer een operatie volgen voor de jongen maar wederom geen geld.
Lieve mensen, het lijkt één grote vicieuze cirkel waar bijna niet door heen te breken is. Toch zien we dat we een aandeel mogen leveren voor al wat kleine doorbraken. Ze beginnen toch al wat over hun situatie heen te kijken en te delen datgene dat ze in in hun hebben. Iets voor anderen over te hebben. Natuurlijk blijft geld nodig maar het is een begin. Er wordt nu met elkaar gekeken naar oplossingen, samenwerking, ook willen ze een bijdrage gaan leveren aan het helpen en begeleiden van ex prostituees. Het besef van schouder aan schouder ie echt doorgedrongen.
De armoede is enorm en dit werkt nog steeds in de hand dat meisjes de prostitutie ingaan maar toch begint er in een twaalftal kerken een besef te komen dat ook zij een aandeel kunnen leveren om deze meisjes te helpen.
Wilt u ook met ons schouder aan schouder staan samen met de Roemenen en hun meisjes daar en hier in Amsterdam. Neem contact met mij op frits@fritsrouvoet.nl of doneer een bedrag op giro 4103912 tgv STICHTING BLOOD-N-FIRE ovv Roemenië.
Hartelijke groet,
Frits Rouvoet.
www.fritsrouvoet.nl
Geef een reactie