Gisteravond lande ik om 19:45 plaatselijke tijd in Boekarest en nu ruim 24 uur later lijkt het wel of ik er al meer dan een week ben. Net zoals ik me in de redlight van Amsterdam zo ontzettend thuis voel, zo voel ik ook hier mij zo ongelofelijk op mijn plek. En het mooie is dat zowel in Amsterdam als hier ik mij voor de prostituees mag inzetten. Zoals ik vanmiddag in de samenkomst zei, in Amsterdam en Antwerpen vinden wij jullie dochters, buurmeisjes en nichtjes terug achter het raam. Samen kunnen we iets doen, jullie kunnen waarschuwen, ze opvangen wanneer ze terug komen om hier hun leven weer op te pakken. Om ons heen zijn vele conferenties en vergaderingen, nationaal en internationaal wat kapitalen kost. Vaak genoeg wordt ik weer uitgenodigd voor het één of het ander maar de tijd is aangebroken dat we stoppen met praten en die ene pakken en brengen naar die plek die echt bij haar hoort.
Vanmorgen in zo’n heel klein zigeunerdorpje waar bijna 100% werkeloos is en dus echt grote armoede is, sprak ik met twee jonge meiden. Zij willen echt een voorbeeld voor die andere jonge meiden zijn. Ze willen hun stem gaan laten horen, geld hebben ze niet maar wat ze hebben dat willen ze gaan brengen. Ze willen iets van zichzelf delen met die ander die zo in de problemen zit en geen andere uitweg weet dan de prostitutie. Of die andere dame die een zogenaamd vriendje heeft die wel een leuke baan weet in het westen. Ze willen deze meiden opzoeken en tijd met hen doorbrengen. Einde van deze week heb ik een dag waarin de jeugd mag toespreken. Ik verheug me er echt al op.
Vanmiddag in de samenkomst braken we echt door de cultuur en tradities heen. Er kwam een echt besef binnen dat we juist door de weeks kerk mogen zijn en dat iedereen iets heeft wat hij of zij mag betekenen. Iets wat van grotere waarde is dan geld. Er te zijn voor die ander, een echte vriend. Werkelijk het was echt te gek, de samen komst was een waar feest van herkenning. Aan het einde kwam er een kerel naar mij toe en vertelde mij dat een groot aantal taxiritten naar het vliegveld is met deze jonge meiden. Onzeker zitten ze daar omdat ze weer moeten, soms huilend en hij wist nooit zo goed wat hij daar mee aan moest. Nu kan hij ze door verwijzen naar zijn gemeente waar moeders zijn die met ze willen praten, waar meisjes zijn die vrienden willen zijn. Waar ze geholpen worden om weer zelfstandig te kunnen gaan kiezen. Ik weet echt niet hoe ik de tijd die we samen hadden moet beschrijven. Na de samenkomst kwamen de mensen naar me toe en vertelde dat ze voor ons wilde gaan bidden. Vier meisjes van ik denk 10 tot 12 jaar voegde de daad bij het woord en begonnen spontaan voor mij te bidden terwijl ik daar op mijn knieën zat.
De voorganger wilde graag weten wat kunnen wij doen, hoe kunnen wij helpen. Ook hij is samen met zijn vrouw deze week van de partij wanneer ik met de leiders van een 14 tal kerken spreek. Allemaal zigeunerkerkjes, die staan te springen om in actie te komen. Van de week meer over wat we allemaal nog gaan meemaken hier in Roemenië.
Lieven mensen, bidt u voor ons dat er deze week nog vele openingen zullen komen. Mocht u praktisch betrokken willen zijn. U kunt ons nog ondersteunen met een fijne gift om het werk hier in Holland mogelijk te blijven maken. We zijn een ANBI erkende stichting dus uw bijdrages zijn voor de belasing aftrekbaar. Giro 4103912 tnv STICHTING BLOOD-N-FIRE te Amsterdam. O.v.v. Roemenië of Amsterdam.
Ik ga snel slapen morgen om 06:00 is het tijd om op te staan voor een lange nieuwe dag.
Een hartelijke groet,
Frits Rouvoet.
www.fritsrouvoet.nl
Geef een reactie