Gisteravond met een deel van het team de documentaire Nefarious bekeken. Zo ontzettend indrukwekkend en zoveel leed. We weten niet half wat er rondom ons zich afspeelt wat de vrouwen moeten doormaken en wat mannen van hun verwachten.
Er zaten beelden van Moldavië in en ik dacht direct terug aan het straatbeeld dat ik ken van Roemenië. Een paar maanden terug sprak ik daar diverse meisjes en vrouwen die langs de weg hun diensten en lichaam aanboden aan de passerende mannen. In weer en wind staan ze daar de hele dag hun klanten af te wachten. En dat alles voor € 2,50 of € 3,00. Ongelofelijk je lichaam al te moeten verkopen, bij elke klant een stukje van jezelf te laten roven. Jezelf zo vies te voelen en elke dag wordt je schaamte groter en dan ook nog eens voor zo’n klein bedrag.
Geen wonder dat wanneer er een kerel langskomt en je aanbied je te willen helpen dat de keuze snel is gemaakt. In het westen aan gekomen staan ze dan lange dagen achter het raam of in een club. Een groot gedeelte draag je af aan die man die dit allemaal zo geweldig voor je regelde. € 1400,00 betalen voor een appartementje en € 2200,00 voor de huur van hun werkkamertje. Maar aan het einde van de maand en zeker in het begin houdt ze een paar honderd euro over. En dat is altijd meer dan ze in haar eigen land had. Haar appartementje is beter dan de kleine ruimte waar ze vaak met een groot deel van de familie moest wonen.
Dit alles valt voor ons onder mensenhandel en uitbuiting maar zij ziet dat heel anders. Financieel is ze er op vooruit gegaan. Maar ze staan soms meer dan een uur onder de douche en blijven zich vies voelen. Ze slapen slecht en zien elke keer weer die man voor zich, sommigen ruiken hem zelfs. Schaamte neemt steeds meer toe, eigenwaarde is compleet verdwenen. In een vreemd land uitstappen waar je de taal niet dan nauwelijks kent en uiteraard niet weet hoe de wegen te bewandelen is echt bijna niet mogelijk. Je beseft maar één ding; dit is mijn lot, ik ben nu eenmaal een prostituee.
Lieve mensen, hier lopen wij voor op straat om deze vrouwen die dagelijks vernederd worden te bezoeken, te bemoedigen en ze stapje voor stapje te helpen terug te komen op een punt in hun leven waar ze weer hoop kunnen gaan krijgen op een ander leven. Ondanks dat de documentaire ons emotioneel heel veel deed werden we ook bemoedigd en aangevuurt om door te gaan en niet op te geven.
Wilt u schouder aan schouder met ons gaan staan en daardoor met deze vrouwen wordt dan vriend van Bright Fame.
Vanuit Roemenië zal ik op de hoogte houden van de gebeurtenissen.
Een hartelijke groet,
Frits Rouvoet.
Geef een reactie