Dagelijks

Wanneer we over mensenhandel spreken in de prostitutie dan zijn we het er eigenlijk allemaal wel over eens. Overheid, instanties, hulpverleners en bordeelhouders vinden dat dat niet moet kunnen, het moet zelfs op alle mogelijke wijze bestreden worden. We verschillen wat over percentages en aantallen en ook over de aanpak van gedwongen prostitutie zijn we het niet altijd eens met elkaar. Maar allen vinden dat het uitgebannen moet worden. Wat over blijft is dan de zogenaamde schone prostitutie. Vrouwen die er zelf bewust voor kiezen om hun lichaam voor geld aan anderen aan te bieden.

De vraag is natuurlijk “is het werkelijk wel een vrijwillige keuze”. Want hoe zit het wanneer je jarenlang sexueel misbruikt bent? En je op een gegeven moment maar de keuze maakt, dan maak ik maar geld met mijn lichaam en dus de prostitutie maar in gaat.
Of als je man/vriend jou verlaat en jij blijft met de schulden en de kinderen achter. Met een normale baan kom je daar niet zo gauw uit en als er niet snel wat gebeurd dan dreig je je huis en je kinderen kwijt te raken. Of je hebt zelf te makkelijk geleefd en je tot de ontdekking dat je diep in de schulden zit. In alle gevallen was het zeker niet je droom om als vrouw in de prostitutie te geraken. Er is altijd een aanleiding.

Lieve mensen, dagelijks kom ik met zoveel nood in aanraking van mensen die ook dagelijks met hun pijn, verdriet, teleurstellingen en frustraties te maken hebben. Boosheid, haat en niet kunnen/willen vergeven speelt zo’n grote rol in hun leven dat ze niet meer kunnen leven maar al lange, lange tijd alleen maar aan het overleven zijn. Ik heb groot respect voor deze mensen die niet opgeven, blijven volhouden en hoop blijven houden. Ondanks dat ze vaak onzichtbaar zijn voor ons, zijn ze toch een voorbeeld voor ons. Regelmatig stuur ik Angel’s Blog door, ik heb zo’n respect voor haar, ontmoet heb ik haar nog nooit. Ik ken haar alleen via de social media en een enkel telefoontje maar wat een fantastisch mens. Ik vraag mij werkelijk af, hoe was ik er door heen gekomen als ik had meegemaakt wat zij heeft meegemaakt. Vaak vinden mensen het zo mooi werk wat ik doe maar echt, geloof me, de mooie mensen zijn zij die ik dagelijks mag ontmoeten. Ik leer van hen om door te gaan en niet op te geven. Pas kreeg ik onderestaand gedicht toe gestuurd, Af en toe ontmoet ik de ze vrouw en ze heeft maar iets verteld van wat ze allemaal heeft moeten doorstaan. En werkelijk, dan vraag ik mij af, “hoe is het mogelijk dat mensen elkaar dat allemaal kunnen aandoen”.

Een aantal van de vrouwen die ik ken hebben diverse persoonlijkheden en dat is ontzettend moeilijk voor ze om daar mee te leven. Soms weten ze het niet van zichzelf. Laatst ging een SMSje plotseling over in het engels en eindigde met een andere naam. Onbegrijpelijk voor mij maar ook voor haar. Een andere vrouw gaf mij na een dagje uit een kaart met een kinderlijk handschrift. Leven met diverse persoonlijkheden is zo ontzettend moeilijk. Het onderstaande gedicht raakte mij dan heel erg en geeft ons een klein stukje zicht op wat er in iemand met DIS leeft. Het gedicht is geplaatst met toestemming van H. Ook zij is iemand waar ik ontzettend veel respect voor heb. Hoe ze weet te overleven en wanneer het weer mogelijk is te LEVEN.

Diep, diep in mij.

Diep, heel diep weg in mij.
Heel diep in mijn
hart.
Is een wereld, daar kan ik nauwelijks bij.
Grote, brede muren erom
heen, met steen gehard.

Bezeerdheid, pijn en onmacht.
Verlangen, woede
en verdriet.
Daar huilen hunkerende kinderen zacht.
Want een mama, die is
er niet.

Daar zijn tieners die woedend zijn.
Beroofd van hun
vertrouwen en hun onschuld.
Vernederd en zo vol pijn.
In onbereikbaarheid
gehuld.

Daar is een onzekere vrouw.
Die door blokkades is
gevangen.
Vol onmacht en die het graag anders wou.
Maar noodgedwongen in
onzekerheid en angst blijft hangen.

Ik praat met Jezus over
hen.
Stukje bij beetje leert Hij mij die geheime wereld kennen.
Tot ik ze
allemaal bij hun naam ken.
En aan hun begin te wennen.

Aan Zijn hand
loop ik de pijn tegemoet.
In Zijn armen troost hij het huilende kind.
Naar
een ander roept Hij een lieve groet.
En op Zijn knie is het waar ik een ander
kind vind.

De tieners komen bij Hem zitten, heel dichtbij.
De meisjes
worden getroost, de tranen gedroogt door Zijn hand.
De jongens uiten hun
woede aan Zijn zij.
Hij is er voor hun allemaal, Hij heeft met allen een
band.

Hij praat rustig met de onzekere vrouw.
En droogt voorzichtig de
tranen van haar gezicht.
Hij vertelt dat Hij het zo niet zou.
Hij bestraft
de duisternis die Zijn plan in de weg ligt.

God heeft een ander plan met
het leven.
Hij wil niet dat Zijn kinderen pijn wordt gedaan.
Hij wil hun
zegenen en onmeunig veel liefde geven.
En heel dicht naast hun staan.

Hij vind niet dat ze nuilen zoals anderen zeggen.
Ze mogen alles bij
hem kwijt.
Ja alles bij het Kruis leggen.
Alle verdriet, pijn, angst,
woede en onzekerheid.

Hij gaat ze allemaal bevrijden.
Hij kent hun
grootste wens.
Ja, Hij verlost hun uit het lijden.
En zegenend maakt Hij
hun één tot een geheeld mens.

En ook al duurt het nog even.
Moeten ze
nog veel pijn doorstaan.
En hard knokken om te overleven.
De Here zal
naast hun staan.

Ze moeten onmeunig hard vechten voor genezing.
Dat is
niet makkelijk, zeker niet.
Maar ze ontvangen van Hem de heling.
Dank u
wel, lieve Here Jezus, u vergeet ons niet.

H.