Verleden week dinsdag was ik heel even op de straat, speciaal om een vrouw te spreken. Onderweg naar haar toe passeerde ik een jong meisje van 22. Ze opende snel haar deur en vertelde dat haar vriend haar had verlaten. Ze was erg verdrietig en het deed haar veel pijn. Vanwege mijn afspraak moest ik door en ik beloofde haar om de volgende dag terug te komen.
Dat heb ik ook gedaan en Maria, zo zullen we haar maar even noemen begon met keiharde muziek naast ons te vertellen. Onderhand liepen ook de mannen maar langs en ze voelde zich helemaal niet vrij. Ik stelde voor om naar haar kamertje te gaan om daar verder te praten. Daar aan gekomen ging ze op haar bed in de kleermakerszit ztten met een knuffel voor haar. De tranen kwamen direct en ze zei; Leven is shit en het is alleen maar pijn. Ik wil niet meer leven. Toen ik naast haar ging zitten en mijn arm om haar heensloeg legde ze haar hoofd op mijn schouder en bleef huilen.Maria groeide op in Oost Europa, zonder ouders, een lange tijd in een pleeggezin waar ze door de andere kinderen niet werd geaccepteerd en verder in instellingen. Voor ze naar Nederland kwam heeft ze eerst in Duitsland gewerkt. Hier een tijdje bij haar vriend gewoond of in een goedkoop hotelletje gebivakkerd. Maria wist totaal niet wie ze was, had niemand meer in haar leven en had al helemaal geen idee over haar toekomst. In een vreemd land zonder de goede papier en ook in haar geboorteland heeft ze niets.
We spraken af voor de volgende ochtend op kantoor om eens grondig naar haar situatie te kijken. Op de afgesproken tijd kwam ze niet opdagen maar even naderhand nam ze wel contact met ons op. Een groot deel van de nacht was ze in het ziekenhuis geweest, dus ze had zich verslapen. Na een kort gesprek daagde ik haar uit om direct te stoppen en met ons naar Mercy Place te gaan. Ze was ontzettend blij met deze mogelijkheid en kon het bijna niet bevatten. Samen met maatschappelijk werk zijn we haar spulletjes gaan halen uit haar kamertje. Huppelend en stralend liep ze met ons mee. Een paar kleine tassen met wat kleding en veel knuffels was alles wat ze bezat. Het is niet te bevatten dat eigenlijk zo’n kind nog, daar achter het raam moest zitten en geheel alleen in het leven staat. Niemand op wie ze terug kon vallen.
Nu zit ze heerlijk in Mercy Place om tot haar zelf te komen. Binnenkort gaan we alles eens verder op een rij te zetten. We zoeken werk voor haar zodat er een inkomen is en ook zou ze graag nog willen studeren. We zijn ontzettend blij met een plek als Mercy Place waar we deze vrouwen hun leven weer kunnen oppakken. een plaats van genade, genezing en herstel.
Wilt u meehelpen om dit mogelijk te blijven maken dan kunt u ons ondersteunen en vriend worden van Bright Fame. Via de deze link kunt u zich aanmelden. http://www.brightfame.nl/wordt-vriend U ontvangt dan het boek van Patricia Perquin Ächter het raam op wallen”gratis.
Een hartelijke groet
Frits Rouvoet
Geef een reactie